Ako Španci i Srbi na nekoga mogu biti posebno ponosni, to su njihovi sportisti. Razlog za to su rezultati koje postižu na međunarodnim takmičenjima. Ipak, nije samo do toga, do rezultata, mnogo je i do načina na koje se oni ostvaruju. Njima se prenose ili promovišu važne vrednosti. To su: drugarstvo, nesebičnost, istrajnost, solidarnost, timski rad i to je proizvod sinergije srpskih i španskih igrača u španskim klubovima. Zato se ne može poreći da deo uspeha španskih timova sačinjava učešće srpskih sportista. U Španiji su mnogi Srbi dostigli svoje zvezdane trenutke i stekli svetsku slavu. Ako najpopularniji sport, fudbal, uzmemo kao orijentir, onda bi sezona 1952/1953. mogla da bude početak srpskog prisustva u španskom sportu, jer je te godine Aleksandar Aranđelović igrao za Atletiko iz Madrida. Ipak, u košarci, koja se u Srbiji naziva i „najboljim nacionalnim proizvodom“ – srpski igrači i treneri ostavili su najdublji trag u Španiji, postavljajući standarde po kojima ih i danas pamte. Isto bi moglo da se kaže i za brojne rukometaše i vaterpoliste.

Srbija je, uz Argentinu, jedina zemlja koja je Real Madridu dala tri fudbalska trenera: Miljana Miljanića, Vujadina Boškova i Radomira Antića. Kada je Institut Servantes, u saradnji s Agencijom EFE, priredio izložbu pod nazivom „Junaci sporta“, koja je u jednom delu predstavljala upravo retrospektivu i karijeru istaknutih srpskih sportista koji su važan deo svojih karijera i života proveli u Španiji, Radomir Antić je, za tu priliku, između ostalog, napisao da se u Španiju zaljubio na prvi pogled i da su mnogi naši stručnjaci, koji su tamo radili, ostavili toliko dubok trag da ih Španci i dalje citiraju. Od fudbalera tu su: Peđa Mijatović, Savo Milošević, Miroslav Đukić, Slaviša Jokanović, Veljko Paunović, zatim Milinko Pantić, jedini čovek koji je dao četiri gola na Kamp Nou, Ivica Dragutinović i mnogi drugi.

Kada je reč o košarci, Ranko Žeravica važi za „oca moderne Barselone”, kako ga je na sahrani u Beogradu nazvao Manolo Flores. Srbija je, inače, jedina država koja je Barseloni dala tri košarkaška trenera: Ranka Žeravicu, Todora Lazića i Svetislava Pešića. Božidar Maljković osvajao je trofeje s tri španska kluba. Željko Obradović doneo je Real Madridu prvu titulu evropskog prvaka posle decenije i po. I domaća i španska javnost posebno pamti uspehe koje je ostvario s Partizanom u Fuenlabradi, o čemu govori i jedna epizoda našeg podkasta.

Svetislav Pešić ušao je u istoriju Barselone kao prvi trener koji je osvojio Evroligu, a i danas jedino on može da se pohvali „triplom krunom”, u sezoni 2002/2003: Evroligom, ACB Ligom i Kupom kralja. Mihajlo Miki Vuković osvojio je triplu krunu sa ženskim košarkaškim klubom Dorna Godelja, a muški tim Valensije upisao na mapu Evrope, donevši mu prve istorijske uspehe.

Svetislav Pešić ušao je u istoriju Barselone kao prvi trener koji je osvojio Evroligu, a i danas jedino on može da se pohvali „triplom krunom”, u sezoni 2002/2003: Evroligom, ACB Ligom i Kupom kralja. Mihajlo Miki Vuković osvojio je triplu krunu sa ženskim košarkaškim klubom Dorna Godelja, a muški tim Valensije upisao na mapu Evrope, donevši mu prve istorijske uspehe.

Izložba „Junaci sporta“, koju je priredio Institut Servantes, objedinila je sve ove uspehe, oživela najvažnije stranice evropske sportske istorije ispisane bojama španske i srpske zastave. Naš proslavljeni košarkaš, Aleksandar Saša Đorđević, tada je naveo da je izložba svedočanstvo o velikim sportskim uspesima, ali i pričao o velikim prijateljstvima Srba i Španaca koja su se rodila u španskim klubovima, što daje posebnu boju i lepotu ostvarenim rezultatima.
U Španiji je, kao i mnogi naši igrači, proveo neke od svojih najlepših, ali i najtežih trenutaka u karijeri, poput onih 1999. godine, koje i danas dobro pamti:

„Kad su pale prve bombe, želeo sam da se vratim u Srbiju, ali su mi roditelji rekli: ʻOstani tamo, jer odatle možeš svojim uticajem više da pomogneš!’ Mi, srpski igrači u Španiji, tog proleća, u znak protesta, igrali smo bez prezimena na dresovima, a španski klubovi su nas podržali u tome”, ispričao je Đorđević. „Uoči revanša finala Kupa Koraća, posle ubedljivog poraza od Estudijantesa u Madridu, iz kluba su mi rekli da ću dobiti specijalnu nagradu ukoliko Barselona osvoji trofej. Kad smo to uspeli, dali su mi transparent „Stop The War“ koji sam na parketu podigao visoko iznad glave. U istoj dvorani, sledeće godine sam sa Realom osvojio titulu prvaka Španije.”

Ovo je samo jedno od brojnih svedočanstava o uspesima i upečatljivim trenucima koje naši sportisti pamte iz perioda boravka u Španiji.

Ne zaboravimo ni rukometaše Mlana Kalinu, Veselina Vujovića, vaterpoliste Igora Milanovića, Aleksandra Šoštara, Dejana Savića, Vladimira Vujasinovića i mnoge druge sportiste koji ostaju upamćeni kao najbolji od najboljih i svedoče o neraskidivoj srpsko-španskoj sinergiji koja je donela mnogo važnih sportskih uspeha, ali i neraskidivih prijateljstava, koja su se kalila na parketima, terenima, bazenima…

SLUŠAJ PODKAST NA PLATFORMAMA: